EDİTÖR                                         Mayıs-Haziran 1997, Sayı:37, Sayfa:1

Geçen sayımızda, Türkiye’de, artık klasik darbe dönemlerinin geride kaldığını ve ülkenin 28 Şubat 1997’den bu yana sürekli darbe sürecine girdiğini söylemiştik. Maalesef geçen süredeki olaylar bu tesbiti doğrular mahiyette gelişmiştir. 28 Şubat’tan bu yana her MGK toplantısı hükümetin, özellikle büyük ortak RP ve onun temsil ettiği misyonun hesaba çekildiği, direktifler verildiği, hırpalandığı toplantılara dönüşmüştür. Ve yine her MGK toplantısı gücün kimde olduğunun sergilendiği bir arena haline getirilmiştir. Adeta sivillere ve özellikle RP gibi aileden sayılmayan sivillere, “oy” gücünün oldukça dar olan sınırları hatırlatılmıştır. Kısaca, çıkan haberlere göre, Cumhurbaşkanının tabiriyle, devlet, yani MGK, siyasi bir heyet olan hükümete her toplantıda, sıkı sıkı haddini bildirmiştir. Ayrıca, askerler etkinliklerini sadece MGK’da sergilememişler, toplumun bütün alanlarında fiilen etkin hale gelmeye başlamışlardır. Meclisin ve hükümetin dahli olmadan Milli Askeri Stratejik Konsept değiştirilmiş ve eğer yazılanlar doğruysa, bu konsepte göre dış tehlikenin yerini iç tehdit almıştır. Ve bu iç tehditten kasıt da irticadır. Yine bu istikamette irticanın yuvalandığı farzedilen İslâmî özellikleri ile tanınan bazı okullar, bazı yurtlar ve Kur’an kursları askerler tarafından denetlenmeye başlanmış, bir kısmı kapatılmış, bir kısmı da, kapatma sürecine sokulmuştur. Yine bu tehdit değerlendirmesinin bir gereği olarak sarık, takke avına çıkılmış, irtica bahane edilerek Türkiye’nin en büyük partisi RP hakkında kapatma davası açılmıştır. Millî iradenin tecelligâhı gibi görünen Meclis, hemen tamamıyla devre dışı kalmıştır. Formaliteler yürümektedir ancak, esasa taalluk eden hiçbir konuda meclis ve onun ortaya çıkardığı hükümet yetkili değildir. O kadar değildir ki, yazılanlar doğruysa, 8 yıllık kesintisiz eğitim konusunda Genelkurmay Başkanı Meclis’in kararına uyabileceklerini söylemiş ve bu da bir sevinç yaratmıştır. Meclis’in ve hükümetin etkisizliğini bundan daha acı ve açık biçimde ne ortaya koyabilir. Manzara bundan ibaret değildir. Ancak bu kadarı bile, Türkiye’deki sistemde baştan itibaren varolan askerî vesayetin, bugünlerde çok âleni biçimde ortaya çıktığını ve etkisini ölçüsüz bir şekilde artırdığını göstermektedir. Bir sayın yazarın tabiriyle “militarizm, neredeve ne zaman duracağı bilinmeyen bir tehdit mekanizması halinde, demokrasiye atfettiği sözde zaaflardan, kendine meşruiyet sağlamayı yeterli görüyor. ”Bütün bunlar doğrudan bir sistem buhranına işaret etmektedir. Bu buhranın, bir takım, siyasetçi, bürokrat ve emir kulu aydınların zannettiği veya zannetmek istediği gibi, bu hükümetin yıkılması ve RP’nin iktidardan uzaklaştırılmasıyla ortadan kalkacağına inanmak en hafif tabirle safdillik olur. Çünkü, buhran zannedildiğinden daha derindir. Ve çok yalın ifade edilecek olursa, devletin milletine güvenmemesine dayanan geleneksel politikadan kaynaklanan bir buhrandır. Bu o kadar böyledir ki, son tesbit edilen M.A.S. Konsept’te milletin bir kısmı düşman sayılmıştır. Tarifsiz bir suçun, (!) irticanın suçluları halinde takdim edilmiş bir kısım insanlar devletin hedefi haline getirilmiştir. Bu durum, en hafif tabiriyle derin bir yanılgı olmanın ötesinde, devlet açısından da çok ciddi bir zaaf taşımaktadır. Bu tespit edilen Konsept’le devlet, milletin tümüne ait olamadığını, büyük bir kısmıyla bir savaşı, kavgası olduğunu tescil etmektedir. Bu, devlet kavramının içerdiği mantığa ters birşeydir. Ayrıca, düşmanını içeriden seçmiş bir devletin, dışarıda saygın ve etkili bir güce sahip olduğunuda düşünmek mümkün değildir. Burada şunu belirtmekte yarar var. Askerlerin stratejik konseptlerini bu şekilde tespit etmesinde, Nato’nun tehdit değerlendirmesinde İslâm’ı merkeze koymasının da belirleyici rolü olmuştur. Bizim kanımızca tehditin “İslâm” olarak belirlenmesi, diğer Nato ülkelerinde herhangi bir sorun yaratmaz. Çünkü bu onlar açısından bir dış meseledir. Ancak, Nato’nun halkı müslüman olan tek üyesi olan Türkiye için durum tamamen değişik ve terstir. Çünkü Türkiye’de İslâm bir dış unsur değil, doğrudan doğruya halkın dinidir. Eğer bu tehdit değerlendirmesini esas alırsanız, Nato’nun diğer üyeleri için dış tehdit olan İslâm, sizin için iç tehdit haline geliverir. Haberler doğruysa, Türkiye’de olan da budur. Ve bu aynı zamanda da bir sistem buhranının, sistem tıkanmasının önemli göstergelerinden birisidir. Görüldüğü kadarıyla önümüzdeki zamanlarda bu tıkanmayı yoğun bir şekilde yaşayacağız. Burada, tehdit algılamasına konu olan müslümanlar açısından dikkat edilmesi gereken bazı durumlara temas etmek yerinde olur. Birincisi, bu tehdit algılamasının -insanı tahrikedici iklimine asla kapılmadan- geçici ve arızi olduğuna inanmak. Bu arızanın normal kural ve teamüller içinde tabii seyrine döneceğini kabul etmek. Ki, bunun başka yoluda yok zaten. İkincisi, cumhuriyetin kuruluşundan bu yana, habire tekrarlanan, dinin devlet tarafından yeniden tanımlanması ve bu tanıma göre inanan insanların sınıflandırılması tehlikesidir. Bu bağlamda kavramların tersyüz edilmesi söz konusudur. Sayın Cumhurbaşkanı’nın dillendirdiği Kur’an’ın %95’ının bu ülkede yaşandığı ve geri kalan %5’e taalluk eden 230 küsür ahkâmayetinin ise uygulanamayacağını, çünkü hayatın, dinamik, dinin ise statik olduğunu vurgulayan konuşmaları bu kabildendir. Bu söylem sadece devlet katıyla sınırlı kalmamaktadır. Bir kısım medyatik ulema(!) da aynı söylemi farklı üslûblarla dile getirmektedirler. Devlet katında yapılan ayrım ve nitelemeden çok daha vahim olduğunu düşündüğümüz, dinin bazı ulema(!) tarafından bu biçimde yorumlanışına, özellikle dikkat çekmek istiyoruz. Dinin bu şekilde parçalanmış bir biçimde yorumlanışını, herhangi bir hizmeti yürütebilmek için gerekli saymak, hiçbir şekilde doğru ve meşru kabul edilemez. Yapılması gereken şey, “Kitab’ı dosdoğru okumak, dosdoğru anlamak, dosdoğru değerlendirmek ve olana bitene bu doğru Kitab’ın ölçüleri açısından bakabilmektir. ”Ve yine Kitap’ta belirtilen “Gevşemeyin, üzülmeyin, mahzunda olmayın, eğer gerçekten inanıyorsanız üstün gelecek olan sîzlersiniz” emri İlâhisine uygun düşünmek, davranmak ve yaşamaktır.