Sibel ERASLAN                                                Şubat 2007, Sayı: 150, Sayfa: 8

28 Şubat 1997’de, büyük oğlum beş yaşındaydı. Bugün aradan 10 yıl geçtikten sonra, onu artık kucağımda taşıdığım günler çok geride kaldı… Onlara çok şey hissettirmemeye çalıştık. O günlere dair hafızalarında kalan bazı geceler, apar topar büyükannelerine yapmak zorunda kaldığımız ani gidişlerdir sanırım. Bir de her kapı çalındığında onlara öğrettiğim gibi hızla antreye kaçmaları -bu bir oyundu ve ismi yabancı’ydı-, kapıyı asla kimseye açmamaları…

Yazının Devamı İçin Tıklayınız.